AWARD
(NO.
1768 tahun 2011)
Roslan
Mat Nor:
Latar
Belakang
[1] Kes ini telah pertama kalinya didengar oleh Pengerusi
yang telah berpindah dari mahkamah ini pada 16 Februari 2009 dengan COW1
memberikan keterangan. Kes ini telah pertama kalinya disebut oleh mahkamah
ini pada 27 Februari 2007. Ia telah ditangguhkan sebanyak tujuh kali sebelum
ditetapkan untuk perbicaraan pada 16 Februari 2009. Semasa kes ini
dijalankan, terdapat kesukaran pihak responden untuk meneruskan kes ini
kerana wakil pihak-pihak menuntut tidak memfailkan pernyataan saksi seperti
yang sepatutnya. Pada 24 Januari 2011, kes telah ditetapkan untuk perbicaraan
namun tiada pernyataan saksi pihak- pihak menuntut difailkan. Setelah
mendengar alasan-alasan yang dikemukakan oleh pihak-pihak menuntut berkenaan
kegagalan mereka memfailkan penyataan saksi serta hujah-hujah pihak responden
di samping mengambil kira kes ini telah bermula sejak tahun 2007 yang
melibatkan pembuangan kerja pihak-pihak menuntut pada 4 Mac 2006, maka
mahkamah memutuskan untuk meneruskan perbicaraan ini dengan pihak-pihak
menuntut memanggil saksi mereka dan pihak responden akan mengemukakan saksi
bagi menyanggah keterangan-keterangan saksi pihak-pihak menuntut. Pada masa
itu, peguam pihak responden menyatakan bahawa beliau masih lagi belum menutup
kes walaupun pihak-pihak menuntut telah diminta untuk mengemukakan saksi
dalam perbicaraan. Mahkamah berpendapat walaupun pihak responden masih belum
menutup kes mereka yang mana adalah menjadi amalan di Mahkamah Perusahaan
apabila kes melibatkan pembuangan kerja biasa, pihak responden akan terlebih
dahulu memulakan kes mereka sehingga menutup kesnya sebelum pihak-pihak
menuntut diminta untuk mengemukakan keterangan mereka. Namun begitu, dalam
kes ini demi kepentingan keadilan dan mengelakkan kes ini terus ditangguhkan
dengan lebih lama, mahkamah berpendapat bahawa adalah wajar pada peringkat
ini, pihak-pihak menuntut memanggil saksi-saksi mereka sungguhpun pihak
responden belum menutup kesnya. Namun begitu, mahkamah perlu tidak
mengenepikan bahawa beban pembuktian adalah terletak kepada pihak responden
dalam menjelaskan kewajaran pembuangan kerja pihak-pihak menuntut di dalam
kes ini.
Fakta
Kes
[2] Kesemua pihak-pihak menuntut iaitu 14 orang di dalam kes
ini telah dikemukakan dengan pertuduhan seperti berikut dan dikemukakan
kepada siasatan dalaman syarikat yang telah diadakan seperti di ms. 1 hingga
157 COB2. Pertuduhan-pertuduhan adalah diperturunkan seperti berikut:
a)
Nasid bin Elias
Kamu
telah didapati masih memakai cebisan kain hitam beramai-ramai di atas pakaian
seragam syarikat tanpa kebenaran daripada jabatan ini pada 24 November 2005,
25 November 2005, 26 November 2005 dan 30 November 2005.
b)
Shahrom Arshad
Kamu
telah didapati masih memakai cebisan kain hitam beramai-ramai di atas pakaian
seragam syarikat tanpa kebenaran daripada jabatan ini pada 24 November 2005,
26 November 2005, 29 November 2005 dan 2 Disember 2005.
c)
Ahmad Nasri bin Roslan
Kamu
telah didapati masih memakai cebisan kain hitam beramai-ramai di atas pakaian
seragam syarikat tanpa kebenaran daripada jabatan ini pada 24 November 2005,
25 November 2005 dan 26 November 2005.
d)
Faridah Abd Ghaffar
Kamu
telah didapati masih memakai cebisan kain hitam beramai-ramai di atas pakaian
seragam syarikat tanpa kebenaran daripada jabatan ini pada 24 November 2005,
25 November 2005 dan 26 November 2005.
e)
Tatee Marenee Maee
Kamu
telah didapati masih memakai cebisan kain hitam beramai-ramai di atas pakaian
seragam syarikat tanpa kebenaran daripada jabatan ini pada 24 November 2005,
25 November 2005, 26 November 2005, 29 November 2005 dan 2 Disember 2005.
f)
Rositah binti Harun
Kamu
telah didapati masih memakai cebisan kain hitam beramai-ramai di atas pakaian
seragam syarikat tanpa kebenaran daripada jabatan ini pada 24 November 2005,
25 November 2005, 26 November 2005, 29 November 2005, 30 November 2005 dan 1
Disember 2005.
g)
Zawiah binti Mat Saleh
Kamu
telah didapati masih memakai cebisan kain hitam beramai-ramai di atas pakaian
seragam syarikat tanpa kebenaran daripada jabatan ini pada 25 November 2005,
26 November 2005, 29 November 2005, 30 November 2005 dan 2 Disember 2005.
h)
Hamimah binti Daim
Kamu
telah didapati masih memakai cebisan kain hitam beramai-ramai di atas pakaian
seragam syarikat tanpa kebenaran daripada jabatan ini pada 24 November 2005,
25 November 2005, 26 November 2005, 29 November 2005, 30 November 2005 dan 1
Disember 2005.
i)
Zainab binti Mohd Yatim
Kamu
telah didapati masih memakai cebisan kain hitam beramai-ramai di atas pakaian
seragam syarikat tanpa kebenaran daripada jabatan ini pada 2 Disember 2005.
j)
Rosnina binti Hamzah
Kamu
telah didapati masih memakai cebisan kain hitam beramai-ramai di atas pakaian
seragam syarikat tanpa kebenaran daripada jabatan ini pada 24 November 2005,
25 November 2005, 26 November 2005, 29 November 2005, 30 November 2005 dan 2
Disember 2005.
k)
Rosmili binti Talib
Kamu
telah didapati masih memakai cebisan kain hitam beramai-ramai di atas pakaian
seragam syarikat tanpa kebenaran daripada jabatan ini pada 24 November 2005,
25 November 2005, 26 November 2005, 29 November 2005 dan 2 Disember 2005.
l)
Nora binti Kubek
Kamu
telah didapati masih memakai cebisan kain hitam beramai-ramai di atas pakaian
seragam syarikat tanpa kebenaran daripada jabatan ini pada 24 November 2005,
25 November 2005 dan 26 November 2005.
m)
Norizah binti Rapingi
Kamu
telah didapati masih memakai cebisan kain hitam beramai-ramai di atas pakaian
seragam syarikat tanpa kebenaran daripada jabatan ini pada 24 November 2005,
25 November 2005 dan 26 November 2005.
n)
Suliana binti Ali
Kamu
telah didapati masih memakai cebisan kain hitam beramai-ramai di atas pakaian
seragam syarikat tanpa kebenaran daripada jabatan ini pada 24 November 2005,
25 November 2005, 26 November 2005, 29 November 2005 dan 30 November 2005.
[3] Semasa perbicaraan, peguam pihak responden dan wakil
pihak-pihak menuntut telah bersetuju untuk keterangan CLW1 di peringkat
pemeriksaan balas diterima sebagai keterangan CLW2, CLW3, CLW4, CLW5, CLW6,
CLW7, CLW8, CLW9, CLW10, CLW1 1, CLW12, CLW13 dan CLW14. Pemeriksaan balas
akan hanya dikemukakan pada saksi-saksi tersebut mengenai tempoh perkhidmatan
mereka dan gaji akhir serta adakah mereka telah mendapat pekerjaan selepas
dibuang kerja oleh pihak responden. Semasa CLW1 memberikan keterangan pada
peringkat pemeriksaan balas pada 24 Januari 2011, kesemua pihak-pihak
menuntut iaitu CLW2, CLW3, CLW4, CLW5, CLW6, CLW7, CLW8, CLW9, CLW10, CLW11,
CLW12, CLW13 dan CLW14 juga berada di mahkamah untuk mendengar keterangan
CLW1 semasa pemeriksaan balas. Mereka juga telah mengakui semasa pemeriksaan
balas menerima pakai keterangan yang dikemukakan oleh CLW1 semasa pemeriksaan
balas.
Kes
Pihak Responden
[4] COW2 di dalam keterangannya semasa pemeriksaan utama
telah menyatakan bahawa pemakaian simpai kain (arm band) berwarna hitam oleh
pihak-pihak menuntut telah dilarang penggunaan pemakaiannya oleh syarikat.
COW2 menyatakan seperti berikut:
A
: Yes, I agree. When the instruction came from the Managing Director to
inform all workers not to wear the black arm band, or stern action will be
taken against them. I called a meeting everybody in the graphic, plate, make
and sample making that include the superior (CLW 19) informing them the
instruction of our Managing Director not to wear the arm band or stern action
will be given to them.
[5] COW2 juga di dalam keterangannya menyatakan bahawa arahan
Pengarah Urusan adalah untuk beliau memaklumkan pekerja mengenai larangan
pemakaian simpai kain berwarna hitam. COW2 menyatakan mengenainya seperti
berikut:
Q
: What was the instruction from Managing Director?
A
: To tell the workers not to wear black arm band or stern action will be
taken against them.
[6] COW2 juga telah menyatakan bahawa beliau telah
memaklumkan arahan Pengarah Urusan tersebut kepada pekerja-pekerja di
Bahagian Grafik dan Jabatan Sampel. Empat belas orang pihak-pihak menuntut
yang dibuang kerja di dalam kes ini ialah di Jabatan Grafik menurut COW2.
COW2 juga menyatakan beliau telah menjalankan pemeriksaan ke atas kakitangan
bagi melihat sama ada mereka memakai kain simpai hitam atau sebaliknya. COW2
telah menyediakan laporan mengenai pemeriksaan tersebut kepada Pengurus
Sumber Manusia. Namun begitu, COW2 tidak mengambil gambar pekerja yang
memakai kain simpai hitam semasa pemeriksaan. Nama-nama pekerja yang memakai
kain simpai hitam itu telah dimaklumkan kepada Pengurus Sumber Manusia
melalui emel yang dihantar kepadanya. COW2 menafikan bahawa beliau tidak
memaklumkan kepada kakitangan di Jabatan Grafik berkenaan larangan memakai
kain simpai hitam tersebut.
[7] Sementara itu, COW3 di dalam keterangannya telah
menyatakan bahawa beliau telah membuat pemeriksaan ke atas pekerja-pekerjanya
bagi memastikan tiada kakitangan yang memakai simpai hitam dari 21 November
2005 hingga 2 Disember 2005. COW3 memperihalkan tatacara pemeriksaan yang
dilakukan seperti berikut:
S
: Bagaimanakah pemeriksaan telah dibuat?
J
: Kita periksa seorang ke seorang. Kita tengok dari depan sama ada pakai atau
tidak kemudian tengok di bahunya.
S
: Berapa kali anda membuat pemeriksaan dari 21 November 2005 hingga 2
Disember 2005?
J
: Setiap hari.
[8] COW4 yang merupakan Jurutera Penyelenggaraan syarikat
mengesahkan bahawa beliau juga telah membuat pemeriksaan dan pemerhatian ke
atas kakitangan bagi memastikan sama ada mereka memakai simpai hitam atau
sebaliknya.
[9] Seterusnya, COW1 menyatakan bahawa kesemua kakitangan
berjumlah 60 orang telah didapati memakai kain simpai hitam mulai 21 November
2005. COW1 menyatakan seperti berikut:
Q
: Wearing of arm band started on 21 November 2005. You confirm that?
A
: Yes, according to the documents.
Q
: How many workers wearing arm band?
A
: Those wearing arm band were issued show cause letter.
Q
: Are you telling the court that all 60 workers were issued show cause
letter?
A
: Yes.
[10] Seterusnya, COW1 mengesahkan bahawa pemakaian kain simpai
hitam tersebut tidak dinyatakan sebagai satu kesalahan di dalam Perjanjian
Bersama (collective agreement). COW1 menyatakan seperti berikut:
Q
: Is there anything stated in the Collective Agreement that wearing arm band
is an offence?
A
: Nothing.
[11] COW1 juga mengakui bahawa surat tunjuk sebab yang
dikeluarkan di halaman 20 COB1 adalah dari jabatan yang sama.
Kes
Pihak-Pihak Menuntut
[12] CLW1 di dalam keterangannya mengesahkan bahawa mereka
tidak mendapatkan kebenaran pengurusan syarikat sebelum memakai kain simpai
hitam. CLW1 mengesahkan bahawa beliau pernah diberi amaran kerana memakai
kain simpai hitam sebelum ini. CLW1 juga menyatakan bahawa pemakaian kain
hitam yang dilakukan oleh kesemua pihak-pihak menuntut adalah atas arahan
kesatuan sekerja. Ini berdasarkan kepada surat daripada Setiausaha Eksekutif
Kesatuan Pekerja-Pekerja Perusahaan Percetakan Semenanjung Malaysia bertarikh
24 November 2005 seperti berikut:
Pengurus Sumber Manusia TWP Sdn.
Bhd.
No. 89 Jalan Tampoi
Kawasan Perindustrian Tampoi 80350
Johor Bahru
Malaysia
Tuan,
(U/P: En. Alfred Law Kim Sang)
Surat
Tunjuk Sebab
Kami
menulis surat ini merujuk kepada Surat Tunjuk Sebab yang dikeluarkan oleh
tuan kepada ahli-ahli kami bertarikh 22 November 2005.
Untuk
pengetahuan tuan, bahawa PIEU bertanggungjawab sepenuhnya mengarahkan
ahli-ahli kami memakai cebisan (reben) hitam sebagai tanda protes ke atas
majikan di atas kelewatan menyelesaikan isu berbangkit berhubung M.O.U.
Kami
tidak nampak kenapa ahli-ahli kami perlu mendapatkan kebenaran untuk memakai
reben hitam berkenaan kerana tidak ada mana-mana bahagian di dalam peruntukan
Perjanjian Bersama yang memerlukan mereka berbuat demikian.
Sekian
dimaklumkan, terima kasih.
Bagi
pihak Printing Industry Employees Union, Peninsular Malaysia.
...
Kamarus Zaman Mansor
Setiausaha Eksekutif
s.k
Setiausaha - Ahli Jawatankuasa Kerja Kilang.
[13] CLW1 semasa pemeriksaan semula menyatakan seperti berikut
berkenaan arahan pemakaian kain simpai hitam:
S
: Siapakah yang beri arahan untuk pakai reben hitam?
J
: Kesatuan.
S
: Melalui apakah arahan itu disampaikan?
J
: Melalui surat Setiausaha Eksekutif Kesatuan.
[14] Seterusnya, CLW14 di dalam keterangannya telah menyatakan
bahawa keputusan untuk memakai cebisan kain simpai hitam tersebut telah
dibuat oleh exco kesatuan. CLW14 telah menyampaikan keputusan exco tersebut
kepada ahli jawatankuasa. CLW14 juga telah mengambil tindakan setelah 14
orang pihak-pihak menuntut di dalam kes ini telah diberikan surat tunjuk
sebab dengan memaklumkan hal tersebut kepada pihak ibu pejabat kesatuan.
CLW15 menyatakan perkara ini seperti berikut:
S
: Bilakah Exco ambil keputusan untuk pakai cebisan kain hitam bagaimana ia
disampaikan?
J
: Semua maklumat dari ibu pejabat saya akan sampaikan kepada ahli
jawatankuasa. Ahli jawatankuasa akan sebarkan kepada ahli-ahli di bawah.
S
: Ahli-ahli di bawah secara apa?
J
: Secara lisan.
S
: Selaku Pengerusi Kesatuan bila 14 orang ini terima tunjuk sebab adakah
kesatuan menyatakan mengapa syarikat ambil tindakan?
J
: Saya tidak berhubung kepada majikan tetapi saya buat aduan terus kepada ibu
pejabat selepas ahli-ahli ini mendapat surat tunjuk sebab kedua.
[15] Semasa diperiksa balas, CLW15 tidak dapat memastikan
bilakah keputusan dibuat oleh exco berkenaan dengan pemakaian kain simpai
hitam. CLW15 mengakui bahawa beliau yang memberi arahan kepada 14 pihak-pihak
menuntut itu memakai cebisan kain simpai hitam. CLW15 menyatakan berkenaan
arahan tersebut seperti berikut di dalam keterangannya semasa pemeriksaan
balas:
S
: Adakah anda arah sendiri 14 pengadu ini pakai cebisan kain hitam?
J
: Saya sendiri yang beritahu 14 orang pengadu ini.
S
: Bila anda beritahu mereka?
J
: Saya beritahu secara berkumpulan.
S
: Berapa orang dalam kumpulan?
J
: Tidak kurang dari 30 orang.
S
: 14 orang pengadu itu adakah anda sendiri beritahu atau jawatankuasa?
J
: 14 orang itu dalam kumpulan 30 orang itu.
[16] Walau bagaimanapun, CLW15 tidak dapat mengesahkan sama
ada Setiausaha Kesatuan, Encik Kamarus Zaman Mansor ada berhubung dengan
pihak responden secara bertulis tetapi menyatakan bahawa Pengurus Sumber
Manusia ada dihubungi oleh Encik Kamarus Zaman. CLW15 menyatakan beliau tidak
berada dengan Encik Kamarus Zaman bagi mengesahkan bahawa Encik Kamarus Zaman
ada menghubungi Pengurus Sumber Manusia syarikat. CLW15 sebagai salah seorang
ahli jawatankuasa kesatuan di syarikat pihak responden menegaskan bahawa
beliau telah diarahkan untuk memakai cebisan kain simpai hitam dan adalah
tidak munasabah untuk ahli jawatankuasa tidak memakainya sedangkan ahli biasa
termasuk 14 pihak-pihak menuntut telah memakai cebisan kain simpai hitam
tersebut.
[17] Seterusnya, CLW16 telah mengesahkan bahawa pihak
Setiausaha Kerja Kesatuan, Encik Kamarus Zaman Mansor telah mengarahkan untuk
memakai cebisan kain simpai hitam. Seterusnya, CLW16 juga menyatakan bahawa
Encik Kamarus Zaman telah memberitahu ahli-ahli tidak perlu mendapat kebenaran
untuk memakai kain tersebut. Selain itu, CLW17 semasa pemeriksaan balas telah
menyatakan bahawa arahan memakai cebisan kain simpai hitam itu dilakukan oleh
Encik Kamarus Zaman. CLW17 menyatakan perkara tersebut seperti berikut:
S
: Rujuk soalan 5, siapa yang memberitahu berkenaan arahan ini?
J
: Allahyarham Encik Kamarus Zaman Mansor.
S
: Adakah anda diberitahu sendiri oleh Encik Kamarus Zaman?
J
: Dia memberitahu secara umum kepada ahli-ahli termasuk saya.
S
: Apa yang anda tahu berkenaan keputusan Exco adakah berdasarkan makluman
daripada Encik Kamarus Zaman?
J
: Ya.
[18] Sementara itu CLW2, CLW3, CLW4, CLW5, CLW6, CLW7, CLW8,
CLW9, CLW10, CLW11, CLW12, CLW13 dan CLW14 menerima pakai keterangan CLW1
bahawa mereka memakai cebisan kain simpai hitam tersebut adalah atas arahan
pegawai kesatuan.
Penilaian
Keterangan Dan Undang-Undang
[19] Adalah tidak dapat dinafikan bahawa tugas mahkamah pada
peringkat ini adalah untuk menentukan sama ada tindakan pihak-pihak menuntut
adalah satu salah laku yang boleh dijadikan alasan untuk pihak responden
membuang kerja pihak-pihak menuntut. Pada masa yang sama, mahkamah juga
mendapati bahawa tiada sebarang pertikaian berkenaan siasatan dalaman yang
dijalankan oleh pihak responden dinyatakan di dalam pernyataan kes pihak-pihak
menuntut. Pada masa yang sama, ia juga tidak dibangkitkan semasa kes ini
dibicarakan. Walaupun mahkamah mendapati di perenggan 10 pindaan pernyataan
kes dinyatakan bahawa pihak-pihak menuntut tidak dibekalkan dengan nota-nota
keterangan siasatan dalaman, namun tiada pernyataan lanjut berkenaan sama ada
siasatan dalaman tersebut telah tidak dijalankan dengan adil dan bercanggah
dengan prinsip-prinsip keadilan asasi dan perbicaraan yang adil ditimbulkan
oleh pihak-pihak menuntut. Oleh itu, mahkamah berpendapat isu berkenaan sama
ada siasatan dalaman dijalankan dengan teratur atau menyalahi prinsip
keadilan asasi dan perbicaraan yang adil tidak sewajarnya dijadikan isu di
dalam kes ini. Ini adalah kerana ianya tidak dibangkitkan secara spesifik di
dalam pernyataan kes dan perbicaraan di mahkamah. Oleh itu, mahkamah akan
mengambil kira keterangan-keterangan yang dikemukakan semasa siasatan dalaman
bersama-sama saksi-saksi dalam perbicaraan ini untuk menentukan sama ada
pembuangan kerja tersebut adalah adil dan beralasan. Ini adalah disebabkan
mahkamah berpendapat siasatan dalaman yang dijalankan adalah teratur oleh
pihak responden.
[20] Jika diteliti kepada keterangan dan hujahan pihak-pihak
adalah dapat difahami bahawa isu di dalam kes ini ialah sama ada kegagalan
pihak-pihak menuntut mematuhi arahan syarikat yang dibuat oleh Pengarah
Urusan berkenaan larangan pemakaian cebisan kain simpai hitam yang
dimaklumkan kepada pihak-pihak menuntut melalui COW2 adalah merupakan salah
laku. Dalam konteks ini, peguam pihak responden yang bijaksana telah berhujah
seperti berikut:
14.
We humbly submit Yang Arif that the company had reasonably concluded that the
14 claimants were guilty of the misconducts alleged based on the prevailing
set of facts and evidence at the time of the dismissal, that is, not only did
the 14 claimants wear the black armband in defiance of the company
instructions, but also admitted that they wore the black armbands knowing
that the company expressly forbade such an act.
[21] Sebaliknya wakil pihak menuntut telah menyatakan bahawa
arahan yang diberikan untuk tidak memakai cebisan kain simpai hitam adalah
sesuatu yang tidak sah. Beliau berhujah seperti berikut:
3.7
This is not a lawful instruction as it breach the fundamental principle of
Freedom of Expression in art. 10 of the Federal Constitution as the
claimants and other workers wear armband to express their dissatisfaction on
the violation of the Memorandum of Understanding between the union and the
company dated 8 Mac 2003 which was taken cognizance by the Industrial Court
as stated in para. 11 of the Amended Statement of Case.
3.8
Coupled with the above is the fact there is no provision in the Collective
Agreement that the workers including the claimants need to get the company's
permission to wear armband. Failure to get permission is a misconduct and
attract disciplinary action is also a misconduct is not Agreement. Moreover,
wearing the armband is also a misconduct is not stated in the Collective
Agreement. Hence the claimants had not committed any misconduct in wearing
the armband to express their dissatisfaction in line with article 10 of the Federal Constitution.
Therefore, the action of the company is unreasonable and frivolous in nature
and unconstitutional.
[22] Apa yang jelas daripada keterangan-keterangan yang
dikemukakan oleh pihak-pihak menuntut dan pihak responden ialah fakta bahawa
kesemua pihak-pihak menuntut memakai cebisan kain simpai hitam adalah suatu
yang tidak dapat dinafikan oleh pihak-pihak menuntut. Malahan CLW15, CLW16
dan CLW17 mengesahkan bahawa mereka telah memberi arahan kepada ahli-ahli
kesatuan termasuk 14 pihak-pihak menuntut untuk memakai cebisan kain simpai
hitam tersebut. Walaupun pihak responden ingin menyatakan bahawa CLW15, CLW16
dan CLW17 yang merupakan orang kuat kesatuan sendiri tidak memakai kain hitam
tersebut, namun ia dinafikan oleh mereka. Mahkamah berpendapat bahawa isu
sama ada CLW15, CLW16 dan CLW17 tidak memakai cebisan kain simpai hitam
bukanlah menjadi pertimbangan di dalam kes ini. Apa yang lebih penting ialah
adakah pihak-pihak menuntut di dalam kes ini telah memakai cebisan kain
simpai hitam atau pun tidak. Mahkamah mendapati tiada keterangan yang
mengatakan mereka tidak memakai kain hitam tersebut. Pada masa yang sama,
mahkamah juga mendapati keterangan daripada pihak responden mendapati
sememangnya ada arahan daripada Pengarah Urusan syarikat yang telah
disampaikan oleh COW2 kepada para pekerja termasuk 14 pihak-pihak menuntut di
dalam kes ini mengenai larangan pemakaian kain cebisan simpai hitam.
Berdasarkan kepada keterangan tersebut jelaslah bahawa tindakan pihak-pihak
menuntut memakai kain hitam itu adalah berlawanan dengan arahan yang
diberikan oleh pihak responden.
[23] Apa yang menarik di dalam kes ini ialah adakah
pihak-pihak menuntut perlu mematuhi larangan yang dibuat oleh pihak responden
sedangkan arahan pemakaian cebisan kain simpai hitam adalah dibuat oleh pihak
kesatuan sekerja yang dianggotai oleh mereka. Ini bermakna terdapat
pertembungan di antara larangan majikan dan arahan kesatuan sekerja. Adalah
menjadi prinsip umum undang-undang perhubungan perusahaan bahawa pekerja
sewajarnya mematuhi arahan yang dikeluarkan oleh majikan seperti yang
dinyatakan di dalam kes Ngeow Voon Yean v. Sungei Wang Plaza Sdn Bhd/Landmarks
Holding Berhad [2006] 3 CLJ 837 seperti berikut:
[34]
The duty of an employee at common law is also similar in that he is to comply
with all lawful and reasonable orders given by his employer with respect to
the performance of such functions within the scope of his employment. That
duty is one of the fundamental obligations which is deemed to be impliedly
undertaken in every contract of hiring. The duty of obedience at common law
is subject to two qualifications, firstly that the employer may not order his
employee to do something illegal or secondly order his employee to do
anything dangerous.
[35]
However it may well be that an employee is caught in the situation that he is
required to obey an order and he is doubtful whether the order is legal or
not. Under those circumstances the proper course is for the employee to obey
the order first and to challenge its legality in separate proceedings. This
distinction is made on the basis that if the law allows the employee to disobey
any order he thinks is not legal, it would be impossible for the management
to maintain discipline and industrial peace. On the other hand, if the
employee takes it upon himself to disobey the order which he thinks to be
unlawful and unreasonable two courses are open to him. He can point out his
difficulties, if any, to the superior and if the latter insists on the order
being carried out, he can do the work and take the matter further in
proceedings against his employer or to complain to his union. If he disobeys,
he must take the risk if the court finds the order to be lawful and
reasonable. See the case of Pan Global Textiles Berhad, Pulau Pinang v. Ang Beng Teik
[2002] 1 CLJ 181; [2002] 2 MLJ 27.
[24] Namun demikian, di dalam kes ini arahan yang diberikan
oleh majikan menurut hujah pihak-pihak menuntut adalah suatu yang bercanggah
dengan perkara 10 Perlembagaan Persekutuan. Perkara 10 Perlembagaan Persekutuan menyatakan
seperti berikut:
10.
Freedom of speech, assembly and association.
(1)
Subject to Clauses (2), (3) and (4) -
(a)
every citizen has the right to freedom of speech and expression;
(b)
all citizens have the right to assemble peaceably and without arms;
(c)
all citizens have the right to form associations.
(2)
Parliament may by law impose -
(a)
on the rights conferred by paragraph (a) of Clause (1), such restrictions as
it deems necessary or expedient in the interest of the security of the
Federation or any part thereof, friendly relations with other countries,
public order or morality and restrictions designed to protect the privileges
of Parliament or of any Legislative Assembly or to provide against contempt
of court, defamation, or incitement to any offence;
(b)
on the right conferred by paragraph (b) of Clause (1), such restrictions as
it deems necessary or expedient in the interest of the security of the
Federation or any part thereof or public order;
(c)
on the right conferred by paragraph (c) of Clause (1), such restrictions as
it deems necessary or expedient in the interest of the security of the
Federation or any part thereof, public order or morality.
(3)
Restrictions on the right to form associations conferred by paragraph
(c)
of Clause (1) may also be imposed by any law relating to labour or education.
(4)
In imposing restrictions in the interest of the security of the Federation or
any part thereof or public order under Clause (2) (a), Parliament may pass
law prohibiting the questioning of any matter, right, status, position,
privilege, sovereignty or prerogative established or protected by the
provisions of Part III, Article 152, 153 or 181 otherwise than in relation to
the implementation thereof as may be specified in such law.
[25] Persoalannya di dalam kes ini ialah apakah peruntukan
Perlembagaan Persekutuan terpakai kepada hubungan di antara majikan dan
pekerja di mana majikannya bukanlah merupakan kerajaan? Persoalan ini telah
dijawab oleh Mahkamah Persekutuan di dalam kes Beatrice AT Fernandez v. Sistem Penerbangan Malaysia &
Anor [2005] 2 CLJ 713, Mahkamah Persekutuan menyatakan bahawa perkara 8 Perlembagaan Persekutuan tidak
terpakai terhadap perjanjian bersama. Y. A. Hakim Abdul Malek Ahmad, Presiden
Mahkamah Rayuan ketika itu menyatakan seperti berikut:
We
took time to examine this allegation carefully and we found that it is simply
not possible to expand the scope of art. 8 of the Federal Constitution to cover
collective agreements such as the one in question. To invoke art. 8 of the Federal Constitution, the
applicant must show that some law or action of the Executive discriminates
against her so as to controvert her rights under the said article. Constitutional
law, as a branch of public law, deals with the contravention of individual
rights by the Legislature or the Executive or its agencies. Constitutional
law does not extend its substantive or procedural provisions to infringements
of an individual's legal right by another individual. Further, the reference
to the "law" in art. 8 of the Federal Constitution does not
include a collective agreement entered into between an employer and a trade
union of workmen.
[26] Di dalam kes ini, mahkamah perlu meneliti sama ada perkara 10 Perlembagaan Persekutuan terpakai di
antara hubungan pekerja dan majikan. Apakah arahan majikan untuk pihak-pihak
menuntut tidak memakai cebisan kain simpai hitam tersebut adalah suatu
tindakan yang menghalang kebebasan asasi pihak-pihak menuntut yang dijamin di
dalam perlembagaan? Jika diteliti kes Beatrice AT Fernandez v. Sistem Penerbangan Malaysia &
Anor [2005] 2 CLJ 713 di atas adalah didapati bahawa Mahkamah
Persekutuan seolah-olah menyatakan bahawa Perlembagaan Persekutuan tidak
terpakai di dalam urusan kontrak pekerjaan. Ini adalah kerana kontrak
pekerjaan adalah merupakan perhubungan kontraktual (contractual relationship)
di antara seorang majikan dan pekerja dan bukannya merupakan isu yang
dilindungi oleh Perlembagaan Persekutuan. Namun demikian, terdapat pandangan
yang menyatakan bahawa keputusan di dalam kes Beatrice AT Fernandez v. Sistem Penerbangan Malaysia &
Anor [2005] 2 CLJ 713 itu adalah tidak tepat. Misalnya melalui
rencana bertajuk "Gender Discrimination in Employment - How Far does
art. 8 of the Federal Constitution Guarantee Gender Equality?"
[2006] 6 MLJ xliv oleh Jashpal Kaur Bhatt dan di dalam artikel bertajuk "The
Workman and the Constitution" [2007] 1 MLJ clxxii oleh Dato Gopal
Sri Ram. Pengarang yang bijaksana telah menyenaraikan jaminan perlembagaan
kepada pekerja kepada lima kategori dengan menyatakan seperti berikut:
Adopting
the approach to interpretation that has been commended by high and
distinguished authority, the Constitution guarantees, at the very least, the
following rights of a workman:
(1)
the protection of livelihood;
(2)
the right to work in a reasonably safe environment;
(3)
the right to unionise;
(4)
the right to a fair wage; and
(5)
the right to reinstatement.
[27] Pengarang yang bijaksana di dalam artikel tersebut telah
merumuskan hak-hak asasi pekerja di bawah perlembagaan dengan menyatakan
seperti berikut:
Conclusion
I
conclude as I began. A workman's fundamental rights are there in the
Constitution. They are guaranteed by the Constitution. All you have to do is
to apply the correct interpretation approach to find them. But if you take a
narrow and literal approach, you will never find them. And it will be our
citizens who will ultimately bear the loss.
[28] Pada masa yang sama, mahkamah juga meneliti pandangan
yang dikemukakan melalui artikel bertajuk "Does The Law Of Human
Rights Pervade All Malaysian Law In View Of Part II Of The Federal
Constitution?" [2007] 7 MLJ lxxxvi oleh B Lobo yang memberi
pandangan keputusan Beatrice AT Fernandez v. Sistem Penerbangan Malaysia &
Anor [2005] 2 CLJ 713 dari perspektif undang-undang hak asasi
manusia seperti berikut:
It
is generally understood that the rights under the Federal Constitution is in
the realm of public law. It is submitted that in view of the HR Act 1999, the
distinction between public law and private law rights at least as far as Part
II of the Federal Constitution has been to a large extent, obliterated.
In
the application and enforcement of the HR Act 1999, ie. the vertical or
direct application to private law and horizontal or indirect application to
private law can impact private law. An example of the former is where
statutes applying to private individuals are interpreted (as it has to be) in
compliance with Part II of the Federal Constitution (ie. human rights). An
example of the latter will be the example of S (slave) and M (the master)
given by Mr. Justice Sri Ram.
Therefore,
the dicta of Abdul Malek Ahmad PCA (as he then was) that:
...
Constitutional law as a branch of public law, deals with the contravention of
individual rights by the legislature or the Executive or its agencies.
Constitutional law does not extend its substantive or procedural provisions
to infringements of an individual's legal right against another individual
...
(Emphasis
added.)
It
is, with respect, inaccurate and perhaps incorrect.
[29] Malahan jika diteliti keputusan Mahkamah Rayuan di dalam
kes Tan Tek Seng v. Suruhanjaya Perkhidmatan Pendidikan &
Another [1996] 2 CLJ 771; [1996] 1 MLJ 261 di mana telah
diputuskan bahawa hak untuk mendapatkan pekerjaan dan kesinambungan hidup
adalah merupakan hak yang dijamin di bawah perkara 5 Perlembagaan Persekutuan. Ia termasuklah
hak untuk mendapatkan pekerjaan yang sah dan berpendapatan. Ia dinyatakan
seperti berikut:
Such
as objective may only be achieved if the expression "life" in
Article 5(1) is given a broad and liberal meaning.
Adopting
the approach that commends itself to me, I have reached the conclusion that
the expression "life" appearing in Article 5(1) does not refer to mere existence.
It
incorporates all those facets that are an integral part of life itself and
those matters which go to form the quality of life.
Of
these are the right to seek and be engaged in lawful and gainful employment and
to receive those benefits that our society has to offer to its members.
It
includes the right to live in a reasonably healthy and pollution free
environment.
For
the purposes of this case, it encompasses the right to continue in public
service subject to removal for good cause by resort to a fair procedure.
[30] Walau bagaimanapun, mahkamah sedar bahawa penafsiran
seperti ini telah tidak dipersetujui oleh Mahkamah Persekutuan di dalam kes Pihak Berkuasa Negeri Sabah v. Sugumar Balakrisnan &
Another Appeal [2002] 4 CLJ 105; [2002] 3 MLJ 72 seperti
berikut:
We
note that neither in the instant case nor in Tan Tek Seng v. Suruhanjaya
Perkhidmatan Pendidikan & Anor (supra) did the Court of Appeal refer
to Loh Wai Kong and we cannot understand why. Unfortunately, too, in the
majority judgment of the Federal Court in R. Rama Chandran, although
reference was made to the court of Appeal decision of Tan Tek Seng and
to art. 5 in the context of the expression
"life", the reference was only a brief reference and we note, too,
that Loh Wai Kong was not cited let alone considered by the Federal Court in R.
Rama Chandran.
We
therefore disagree with the Court of Appeal that the words "personal
liberty" should be generously interpreted to include all those facets
that are an integral part of life itself and those matters which go to form
the quality of life. We are of the view that other matters which go to form
the quality of life has been similarly enshrined in Part II of the
Constitution under 'Fundamental Liberties' viz, protection against
retrospective criminal laws and repeated trials (art. 7); equality (art. 8);
freedom of speech, assembly and association (art. 10); freedom of religion
(art. 11); rights in respect of education (art. 12) and rights to property
(art. 13 ).
[31] Namun demikian, intrepretasi sedemikian di dalam kes Pihak Berkuasa Negeri Sabah v. Sugumar Balakrisnan &
Another Appeal [2002] 4 CLJ 105; [2002] 3 MLJ 72 telah ditolak
oleh Mahkamah Persekutuan di dalam kes Sivarasa Rasiah v. Badan Peguam Malaysia & Anor [2010]
3 CLJ 507 seperti berikut:
In
the present instance, the appellant bases his case on the "personal
liberty" limb. Learned senior federal counsel submits that the concept
"personal liberty" in art. 5(1) should receive the narrow and
restricted meaning ascribed to it by a two member Bench of this court in Pihak Berkuasa Negeri Sabah v. Sugumar Balakrishnan &
Another Appeal [2002] 4 CLJ 105. With respect this submission
must be rejected as being without merit. The authorities referred to earlier
in this judgment are clearly against such an approach to constitutional interpretation.
[32] Pada masa yang sama, mahkamah juga meneliti pandangan
yang dikemukakan oleh Y. A. Zaleha Yusof di dalam kes Noorfadilla binti
Ahmad Saikin v. Chayed bin Basirun dan 5 yang lain, Mahkamah Tinggi
Malaya Shah Alam, Saman Pemula No. 21-248-2010 di mana di dalam kes tersebut,
kes Beatrice AT Fernandez v. Sistem Penerbangan Malaysia &
Anor [2005] 2 CLJ 713 tela h dikemukakan dalam menyokong hujah
bahawa perkara 8 Perlembagaan Persekutuan tidak
terpakai kepada hubungan kontraktual. Mahkamah berpendapat di dalam kes
tersebut, prinsip Beatrice AT Fernandez v. Sistem Penerbangan Malaysia &
Anor [2005] 2 CLJ 713 tidak terpakai kerana fakta kes
menyatakan bahawa pihak responden adalah merupakan pihak berkuasa awam
seperti di bawah perkara 160 Perlembagaan Persekutuan. Oleh itu,
walaupun kes ini melibatkan hubungan kontraktual, Perlembagaan Persekutuan
masih terpakai kerana pihak responden adalah badan berkuasa awam. Ini dapat
dilihat di halaman 23 di perenggan 24 seperti berikut:
(24)
By virtue of art. 160 of the Federal Constitution, the
defendants are definitely public authorities and therefore agents of the
Executive. To me, the defendants' act of revoking and withdrawing the
Placement Memo because the plaintiff was pregnant constitute a violation of art. 8(2) of the Federal Constitution. It was
the contravention of the plaintiff's rights by the defendants as agents of
the Executive. As such, the requirement of Beatrice's case has been
fulfilled.
[33] Apa yang menarik di dalam kes tersebut ialah pandangan
Y.A. Hakim mengenai tanggungjawab mahkamah untuk menyokong tindakan pematuhan
hak-hak asasi manusia. Y.A. Hakim menyatakan seperti berikut:
In
my opinion, the court has a role to promote the observance of human rights in
this country.
[34] Berdasarkan kepada duluan kehakiman dan perbincangan di
dalam artikel-artikel yang ditulis berkenaan dengan isu sama ada Perlembagaan
Persekutuan terpakai kepada perjanjian pekerjaan di antara pekerja dan
majikan, dapat disimpulkan dua pendekatan iaitu:
(a)
Perlembagaan Persekutuan tidak terpakai terhadap perjanjian persendirian
termasuklah perjanjian di antara majikan dan pekerja. Ia berasaskan kepada
prinsip bahawa perjanjian persendirian adalah di antara pihak-pihak yang
terlibat di dalam sesuatu perjanjian di mana mereka adalah terikat dengan
terma-terma perjanjian tersebut. Sementara perlembagaan menyentuh kepada
hubungan di antara pihak pemerintah dan warganegara. Sekiranya terdapat
apa-apa peruntukan yang diluluskan oleh pihak pemerintah yang menghakis
mana-mana hak warganegara maka hak-hak warganegara yang dijamin di dalam
Perlembagaan Persekutuan bolehlah digunakan.
(b)
Perlembagaan Persekutuan terpakai kepada perjanjian pekerjaan walaupun ia
adalah merupakan perjanjian persendirian. Ini adalah disebabkan, Perlembagaan
Persekutuan perlu ditafsirkan dengan lebih liberal bagi memastikan hak-hak
warganegara terutamanya kebebasan asasi dilindungi oleh perlembagaan. Oleh
itu, penafsiran yang ketat berkenaan Perlembagaan Persekutuan berkaitan
dengan kebebasan asasi boleh menghakis kebebasan warganegara yang dijamin
oleh Perlembagaan Persekutuan dan ianya tidak sejajar dengan interpretasi
dengan perlembagaan oleh mahkamah di negara-negara lain yang memberi
penafsiran liberal dalam hak-hak asasi warganegara mereka.
[35] Pada masa yang sama, mahkamah juga meneliti aliran
pemikiran terkini berkenaan dengan pengukuhan dan jaminan hak warganegara di
dalam hak asasi mereka begitu ditekankan oleh mahkamah. Ini dapat dilihat
misalnya di dalam keputusan majoriti Mahkamah Rayuan di dalam kes Muhammad Hilman Idham & Ors v. Kerajaan Malaysia &
Ors [2011] 9 CLJ 50, Rayuan Sivil No. W-01(IM)-636-2010, di
mana Y. A. Hakim Mohd Hishamudin Yunus seperti berikut:
I
propose to conclude by saying this. Freedom of expression is one of the most
fundamental rights that individuals enjoy. It is fundamental to the existence
of democracy and the respect of human dignity. This basic right is recognized
in numerous human rights documents such as art. 19 of the Universal
Declaration of Human Rights and art. 19 of the International Covenant on
Civil and Political Rights. Free speech is accorded pre-eminent status in the
constitutions of many countries.
[36] Walau bagaimanapun, mahkamah harus berhati-hati di dalam
kes ini kerana kes Muhammad Hilman Idham & Ors v. Kerajaan Malaysia &
Ors [2011] 9 CLJ 50, Rayuan Sivil No. W-0 1 (IM)-636-2010
melibatkan pihak universiti yang boleh dikategorikan sebagai pihak berkuasa
awam. Sebaliknya di dalam kes ini, pihak responden adalah majikan pihak-pihak
menuntut yang merupakan pihak kepada perjanjian pekerjaan. Namun demikian,
mahkamah berpendapat bahawa hak asasi di bawah perkara 10 Perlembagaan Persekutuan adalah
terpakai kepada kesemua warganegara persekutuan. Oleh itu, sebarang tindakan
majikan kepada pekerja harus mengambil kira kebebasan asasi pekerjanya yang
merupakan warganegara persekutuan terhadap hak-hak asasi yang dijamin oleh
Perlembagaan Persekutuan. Sekiranya mahkamah tidak mengambil kira hak-hak
kebebasan yang dijamin oleh Perlembagaan Persekutuan dan hanya semata-mata
berdasarkan kepada terma-terma perjanjian pekerjaan di antara pihak-pihak
menuntut dan pihak responden, jaminan hak asasi warganegara di dalam
Perlembagaan Persekutuan akan menjadi tidak bermakna. Ia mungkin akan
menyebabkan perjanjian pekerjaan boleh dengan sewenang-wenangnya menyalahi
hak-hak warganegara yang dijamin di dalam Perlembagaan Persekutuan. Mahkamah
berpendapat ini bukannya matlamat undang-undang perhubungan perusahaan. Hak
majikan sebagai warganegara yang dijamin hak-hak di dalam Perlembagaan perlu
dipertahankan. Di samping itu, hak-hak pekerja sebagai warganegara
persekutuan yang dijamin di dalam Perlembagaan Persekutuan juga perlu
ditegakkan. Dalam erti kata lain, urusan di antara pekerja dan majikan tidak
boleh lari daripada hak-hak yang dijamin di dalam Perlembagaan walaupun
mereka bebas untuk meletakkan terma-terma yang dipersetujui di antara pekerja
dan majikan. Terma-terma tersebut sudah pasti tidak boleh membelakangkan hak
asasi di dalam Perlembagaan Persekutuan. Di samping itu, terma-terma tersebut
tidak boleh menyalahi peruntukan undang-undang atau polisi awam.
[37] Di dalam kes ini, mahkamah berpendapat bahawa pihak-pihak
menuntut telah meletakkan cebisan kain simpai hitam di lengan mereka adalah
atas arahan kesatuan seperti yang dinyatakan oleh CLW15, CLW16 dan CLW17. Ia
adalah salah satu daripada hak mereka untuk menyuarakan ketidakpuasan hati
kepada syarikat. Malahan pihak kesatuan telah mengakui kepada pihak responden
bahawa tindakan pihak-pihak menuntut itu adalah atas arahan kesatuan. Oleh
itu, adakah wajar mereka dinafikan hak untuk menyuarakan dan mempamerkan
ketidakpuasan hati mereka kepada pihak responden? Namun begitu, di dalam
konteks kes ini, mahkamah harus menekankan bahawa kebebasan pihak-pihak
menuntut untuk menyuarakan perasaan atau rasa hati mereka tidaklah boleh
dilakukan sehingga menjejaskan operasi syarikat. Sekiranya ini dilakukan ia
sudah pasti akan bercanggah dengan tanggungjawab pihak-pihak menuntut untuk
memberikan kesetiaan dan menjaga kepentingan pihak responden. Hal ini telah
dinyatakan di dalam kes Secretary of State for Employment v. ASLEF (No. 2)
[1972] I.C.R. 19. Namun demikian, tindakan seorang pekerja menyuarakan
ketidakpuasan hati mereka dengan tidak menyebabkan apa-apa kerugian kepada
pihak majikan adalah tidak boleh dikatakan sebagai suatu tindakan yang
bercanggah dengan terma tersirat pihak pekerja untuk setia dan menjaga
kepentingan syarikat. Hal ini telah dinyatakan di dalam kes Mahkamah Rayuan
di United Kingdom di dalam kes British Telecommunications Plc v. Ticehurst
and Another [1992] ICR 383 di mana Ralph Gibson LJ menyatakan di halaman
396 seperti berikut:
The
mere fact that she took part in joint action, with the intention that the
business of B.T. should be rendered thereby unmanageable, could not
constitute breach of contract because mere intention, without achievement of
the fact intended to be achieved, was nothing. The principle in the ASLEF
case should be restricted to very narrow terms, namely to action with the
intention of frustrating the object of the contract of employment which has
or will have that effect.
[38] Di dalam kes ini, mahkamah mendapati tiada keterangan
yang dikemukakan oleh pihak responden atau keterangan dari pihak-pihak
menuntut yang mencadangkan tindakan pihak-pihak menuntut memakai cebisan kain
simpai hitam tersebut telah menjejaskan operasi syarikat atau memberikan
kerugian kepada syarikat. Pada masa yang sama, tiada juga keterangan yang
menunjukkan bahawa tindakan pihak-pihak menuntut itu telah menimbulkan
ketidakharmonian kepada syarikat pihak responden. Halnya adalah berbeza
sekiranya terdapat keterangan yang menunjukkan kerugian, gangguan operasi
atau ketidakharmonian perusahaan antara majikan dan pekerja akibat pemakaian
cebisan kain simpai hitam oleh pihak-pihak menuntut. Jika terdapat keterangan
yang sedemikian, maka mahkamah boleh menyimpulkan bahawa tindakan pihak-pihak
menuntut memakai cebisan kain simpai hitam telah memberi kesan kepada operasi
syarikat dan ini bermakna pihak-pihak menuntut telah mencabuli terma-terma
tersirat seorang pekerja untuk taat dan menjaga kepentingan majikannya
sepanjang bertugas di syarikat. Namun demikian, di dalam kes ini senario di
atas tidak berlaku. Oleh itu, mahkamah berpendapat bahawa tindakan
pihak-pihak menuntut memakai cebisan kain simpai hitam tidak boleh
dikategorikan sebagai salah laku sehingga mewajarkan pihak-pihak menuntut
dibuang kerja oleh pihak responden. Ini bermakna, pihak responden telah gagal
pada perimbangan kebarangkalian membuktikan bahawa pihak-pihak menuntut
tersebut telah melakukan salah laku bagi mewajarkan pembuangan kerja.
Remedi
[39] Setelah mahkamah mendapati bahawa pihak responden pada
tahap perimbangan kebarangkalian tidak dapat menunjukkan bahawa tindakan
pihak-pihak menuntut memakai cebisan kain simpai hitam adalah salah laku,
maka kini mahkamah harus memutuskan remedi yang bersesuaian diberikan kepada
pihak-pihak menuntut. Semasa memutuskan remedi yang bersesuaian, mahkamah
mengambil kira garis panduan yang dikemukakan dalam Jadual Kedua Akta Perhubungan Perusahaan 1967
yang menyatakan faktor-faktor yang perlu diambil kira dalam memutuskan remedi
seperti berikut:
Second
Schedule
Factors
For Consideration In Making An Award In Relation To A Reference Under
Subsection 20(3)
[Subsection
30(6a)]
1.
In the event that backwages are to be given, such backwages shall not exceed
twenty-four months' backwages from the date of dismissal based on the
last-drawn salary of the person who has been dismissed without just cause or
excuse;
2.
In the case of a probationer who has been dismissed without just cause or
excuse, any backwages given shall not exceed twelve months' backwages from
the date of dismissal based on his last- drawn salary;
3.
Where there is post-dismissal earnings, a percentage of such earnings, to be
decided by the court, shall be deducted from the backwages given;
4.
Any relief given shall not include any compensation for loss of future
earnings; and
5.
Any relief given shall take into account contributory misconduct of the
workman .
[40] Sebelum itu, mahkamah juga berpendapat di dalam kes ini
remedi yang bersesuaian untuk diberikan kepada pihak-pihak menuntut adalah
pampasan sebagai ganti rugi kepada pelantikan semula. Ini adalah disebabkan
pihak-pihak menuntut telah dibuang kerja pada 4 Mac 2006 iaitu lebih daripada
lima tahun sebelum award ini diturunkan. Selain itu, keterangan pihak-pihak
menuntut juga ada yang menunjukkan bahawa mereka telah bekerja di tempat lain
selepas dibuang kerja oleh pihak responden. Mahkamah berpendapat adalah tidak
wajar remedi pelantikan semula diberikan kerana ianya akan menjejaskan kerja
pihak-pihak menuntut yang sedia ada di samping tempoh yang lama setelah
dibuang kerja menyebabkan mereka tidak mungkin dapat ditempatkan dalam
struktur organisasi syarikat yang baharu setelah lima tahun berlalu.
[41] Dalam menentukan kadar bayaran pampasan pelantikan semula
dan bayaran gaji ke belakang, adalah wajar mahkamah meneliti satu persatu
keterangan pihak-pihak menuntut kerana terdapat perbezaan gaji pihak-pihak
menuntut, tempoh pihak-pihak menuntut tidak bekerja dan tempoh pihak-pihak
menuntut bekerja di syarikat. Ia perlu dilakukan bagi mengelakkan
ketidakadilan kepada pihak-pihak menuntut dan pihak responden dalam
menentukan amaun yang sewajarnya.
[42] Pihak menuntut pertama, Encik Nasid bin Elias mempunyai
gaji akhir berjumlah RM1,379. Beliau mula bekerja semenjak 1 Januari 1990.
Ini bermakna beliau telah bekerja selama 16 tahun sebelum dibuang kerja.
Beliau telah bekerja semula lebih kurang satu bulan dari tarikh diberhentikan
dengan gaji RM750 sebulan.
[43] Sementara itu, pihak menuntut kedua, Encik Shaharom bin Arshad
mula bekerja dengan syarikat mulai 1 April 1989. Ini bermakna beliau telah
bekerja selama 16 tahun. Gaji terakhir beliau ialah RM1,385. Kini beliau
telah bekerja dengan Kementerian Pendidikan semenjak 16 Oktober 2007 dengan
pendapatan RM1,164.
[44] Pihak menuntut ketiga, iaitu Encik Ahmad Nazri bin Roslan
telah mula bekerja di syarikat pada 13 Julai 1992 iaitu selama 13 tahun
sebelum ditamatkan perkhidmatan. Gaji akhir beliau ialah RM1,344. Beliau
telah mula bekerja setelah dibuang kerja pada Mei 2006 dengan gaji pada masa
itu RM700 dan kini RM2,100.
[45] Pihak menuntut keempat, Puan Faridah binti Abd. Ghafar
telah mula bekerja semenjak 8 Julai 1987 iaitu bekerja selama 18 tahun. Gaji
akhir beliau ialah RM967. Beliau mula bekerja di tempat baharu pada 8 April
2006 dengan pendapatan RM670 sebulan .
[46] Pihak menuntut kelima, Cik Tatee Marenee binti Maee mula
bekerja di syarikat pada 3 Mei 2000 iaitu 5 tahun sebelum dibuang kerja. Gaji
akhir beliau ialah RM902. Beliau mendapat kerja di tempat baharu pada 16
April 2006 dengan gaji RM800.
[47] Pihak menuntut keenam, Puan Rositah binti Harun mula
bekerja semenjak 24 Jun 1988 iaitu selama 17 tahun sebelum dibuang kerja
dengan gaji terakhir RM1,344. Beliau telah mendapat kerja pada 1 Jun 2006
dengan pendapatan RM791.
[48] Pihak menuntut ketujuh, Cik Zawiah binti Md. Saleh mula
bekerja di syarikat pada 6 Januari 1992 iaitu selama 14 tahun iaitu sebelum
dibuang kerja. Gaji akhir beliau ialah RM940 sebulan. Pihak menuntut ketujuh
tidak bekerja selepas dibuang kerja. Ia adalah kerana beliau ditanggung oleh
suami.
[49] Pihak menuntut kelapan, Puan Hamimah binti Daim mula
bekerja dengan syarikat pada 17 November 1989 iaitu selama 16 tahun sebelum
dibuang kerja. Gaji akhir pihak menuntut kelapan ialah RM1,030. Pihak menuntut
kelapan mula bekerja semula selepas dibuang kerja pada 15 April 2006 dengan
gaji RM700 sebulan.
[50] Pihak menuntut kesembilan, Puan Zainab binti Mohd Yatim
telah mula bekerja semenjak 21 Ogos 1989 iaitu 16 tahun sebelum dibuang
kerja. Gaji akhir pihak menuntut kesembilan ialah RM864 sebulan. Beliau telah
mula bekerja di tempat lain setelah dibuang kerja pada April 2006 dengan gaji
RM600 sebulan.
[51] Pihak menuntut kesepuluh, Puan Rosnina binti Hamzah mula
bekerja dengan syarikat mulai 2 April 1993 iaitu selama 12 tahun sebelum
dibuang kerja. Gaji akhir pihak menuntut kesepuluh ialah RM897 sebulan.
Beliau telah mula bekerja di tempat lain pada 11 April 2006 dengan gaji RM500
sebulan.
[52] Pihak menuntut ke-11, Puan Rosmili binti Talib mula
bekerja dengan syarikat pada 12 Februari 1990 dengan gaji akhir sebanyak
RM1,008 sebulan. Beliau telah bekerja selama 16 tahun sebelum dibuang kerja.
Beliau telah mula bekerja setelah sebulan dibuang kerja di tempat baru dengan
gaji RM400.
[53] Pihak menuntut ke-12, Cik Nora binti Kubek mula bekerja
dengan syarikat pada 6 Januari 1988 iaitu 18 tahun sebelum dibuang kerja
dengan gaji akhir RM1,050. Beliau telah mula bekerja di tempat lain pada
bulan Disember 2006 dengan gaji RM425 sebulan .
[54] Pihak menuntut ke-13, Cik Norizah binti Rapingi mula
bekerja di syarikat semenjak 6 Mei 1992 iaitu selama 13 tahun sebelum dibuang
kerja. Gaji akhir pihak menuntut ke-13 ialah RM1,077 sebulan. Beliau tidak
bekerja setelah dibuang kerja oleh pihak responden kerana ditanggung oleh
suami.
[55] Akhirnya, pihak menuntut ke-14, Cik Suliana binti Ali
mula bekerja di syarikat pada 6 September 1999 iaitu 6 tahun sebelum dibuang
kerja. Gaji akhir pihak menuntut ke-14 ialah RM897 sebulan. Beliau telah mula
bekerja semula di tempat lain pada bulan Disember 2006 dan semenjak 4 Januari
2007, beliau telah bekerja sebagai Senior Assistant Graphic dengan gaji
RM1,575.
[56] Setelah melihat secara terperinci gaji akhir pihak-pihak
menuntut dan tempoh perkhidmatan pihak-pihak menuntut di syarikat pihak
responden dan tempoh pihak-pihak menuntut tidak bekerja, mahkamah memutuskan
amaun kepada setiap pihak-pihak menuntut adalah seperti berikut:
(a)
Pihak menuntut pertama:
Bayaran gaji ke belakang
RM1,379 x 8 bulan = RM11,032
Pampasan sebagai galang ganti
penempatan semula
RM1,379 x 16 tahun = RM22,064
Jumlah
RM11,032
+ RM22,064 = RM33,096
(b)
Pihak menuntut Kedua:
Bayaran gaji ke belakang
RM1,385 x 8 bulan = RM11,080
Pampasan sebagai galang ganti
penempatan semula
RM1,385 x 16 tahun = RM22,160
Jumlah
RM11,080
+ RM22,160 = RM33,240
(c)
Pihak menuntut ketiga:
Bayaran gaji ke belakang
RM1,344 x 8 bulan = RM10,752
Pampasan sebagai galang ganti
penempatan semula
RM1,344 x 13 tahun = RM17,472
Jumlah
RM10,752
+ RM17,472 = RM28,224
(d)
Pihak menuntut keempat:
Bayaran gaji ke belakang
RM967 x 8 bulan = RM7,736
Pampasan sebagai galang ganti
penempatan semula
RM967 x 18 tahun = RM17,406
Jumlah
RM7,736
+ RM17,406 = RM25,142
(e)
Pihak menuntut kelima:
Bayaran gaji ke belakang
RM902 x 8 bulan = RM7,216
Pampasan sebagai galang ganti
pelantikan semula
RM902 x 5 tahun = RM4,510
Jumlah
RM7,2
16 + RM4,510 = RM11,726
(f)
Pihak menuntut keenam:
Bayaran gaji ke belakang
RM1,344 x 8 bulan = RM10,752
Pampasan sebagai galang ganti
pelantikan semula
RM1,344 x 17 tahun= RM22,848
Jumlah
RM10,752
+ RM22,848 = RM33,600
(g)
Pihak menuntut ketujuh:
Bayaran gaji ke belakang
RM940 x 8 bulan = RM7,520
Pampasan sebagai galang ganti
pelantikan semula
RM940 x 14 tahun = RM13,160
Jumlah
RM7,520
+ RM13,160 = RM20,680
(h)
Pihak menuntut kelapan:
Bayaran gaji ke belakang
RM1,030 x 8 bulan = RM8,240
Pampasan sebagai galang ganti
pelantikan semula
RM1,030 x 16 tahun = RM16,480
Jumlah
RM8,240
+ RM16,480 = RM24,720
(i)
Pihak menuntut kesembilan:
Bayaran gaji ke belakang
RM864 x 8 bulan = RM6,912
Pampasan sebagai galang ganti
pelantikan semula
RM864 x 16 tahun = RM13,824
Jumlah
RM6,912
+ RM13,824 = RM20,736
(j)
Pihak menuntut kesepuluh:
Bayaran gaji ke belakang
RM897 x 8 bulan = RM7,176
Pampasan sebagai galang ganti
pelantikan semula
RM897 x 12 tahun = RM10,764
Jumlah
RM7,176
+ RM10,764 = RM17,940
(k)
Pihak menuntut ke sebelas:
Bayaran gaji ke belakang
RM1,008 x 8 bulan = RM8,064
Pampasan sebagai galang ganti
pelantikan semula
RM1,008 x 16 tahun = RM16,128
Jumlah
RM8,064
+ RM16,128 = RM24,192
(l)
Pihak menuntut ke duabelas:
Bayaran gaji ke belakang
RM1,050 x 8 bulan = RM8,400
Pampasan sebagai galang ganti
pelantikan semula
RM1,050 x 18 tahun = RM18,900
Jumlah
RM8,400
+ RM18,900 = RM27,300
(m)
Pihak menuntut ke tigabelas:
Bayaran gaji ke belakang
RM1,077 x 8 bulan = RM8,616
Pampasan sebagai galang ganti
pelantikan semula
RM1,077 x 13 tahun = RM14,001
Jumlah
RM8,616
+ RM14,001 = RM22,617
(n)
Pihak menuntut ke empatbelas:
Bayaran gaji ke belakang
RM897 x 8 bulan = RM7,176
Pampasan sebagai galang ganti
pelantikan semula
RM897 x 6 tahun = RM5,382
Jumlah
RM7,176
+ RM5,382 = RM12,558
[57] Bayaran hendaklah dibuat dalam tempoh 40 hari dari tarikh
award ini setelah ditolak caruman Kumpulan Wang Simpanan Pekerja, cukai
pendapatan dan caruman-caruman statutori yang lain.
Kes ini telah dilapurkan dalam Industrial Law Reports, keluaran Current Law Journal - Rujukan
[2012] 1 ILR 204
|
PUTRAJAYA,
30 Jan — Kongres Kesatuan Sekerja Malaysia (MTUC) dan 12 pengguna air
diberi kebenaran untuk merayu kepada Mahkamah Persekutuan berhubung
keputusan Mahkamah Rayuan bahawa mereka tidak mempuyai hak di sisi
undang-undang untuk mempunyai akses kepada perjanjian konsesi air dan
laporan audit. 
